Psy z piekła rodem

To było rok temu. Właśnie napisałam na Forum post o wizycie u wujostwa. Z dwoma malamutami. W wyniku której zginęło całe stado kur, a mieszkanko wujostwa zostało zdewastowane. Siedziałam przy komputerze i czekałam, aż dziewczyny z FAM zabiją mnie słowami, za bezmyślność spuszczania psów w obecności drobiu… Zamiast krytyki pojawiły się same roześmiane buźki... A potem więcej roześmianych buziek i więcej… Aż w końcu komentarze w stylu: „książkę powinnaś napisać”.

Ja i pisarstwo… Równie dobrze można by prosić malamuta, żeby hodował bażanty! Wieczorem całkiem sporo dziewczyn wspomniało już o książce. Zdziwiona zaniosłam laptopa do męża:

- Patrz co się dzieje! Malamuty zrujnowały dom wujka i pozabijały kury, a dziewczyny na Forum zamiast mnie zabić za bezmyślność, to gadają o książce. Czy ja im mam napisać że jestem mgr. inż. INFORMATYK?

Mój mąż zgodził się ze mną całkowicie. Do pisania to ja się nie nadaję. Jakieś dwa tygodnie później zagadnął przy herbatce:

- Wiesz, czytałem ten twój post o wizycie u wujostwa… Aż się popłakałem… Jest naprawdę śmieszny! 

- Śmieszny. No jasne. A wujek do tej pory się nie odezwał. Nie zadzwonił, ani nic… Pewnie już nigdy nas nie zaprosi…

- No fakt. Raczej nie zaprosi. Zdemolowaliśmy mu mieszkanie, ogródek i… stosunki sąsiedzkie. Ale wiesz co? Tak sobie pomyślałem… może pospisywałabyś te wszystkie historie… no wiesz. O Raptorze i w ogóle. Przecież jak to opowiadasz naszym gościom przy grillu, to wszyscy się śmieją. Do łez!

- Bo to śmieszne historie są. Jak Raptor porwał chomika, pamiętasz?

- Pamiętam – zaśmiał się mąż – albo ta historia z lisem…

- No! Albo jak próbował upolować krowę i ten rolnik z widłami… Ech, jak my wtedy szybko wialiśmy! Albo, na mazurach jak zatrzasnęliśmy kluczyki do samochodu, pamiętasz?

- Pamiętam. – rozmarzył się mąż - Ale to nie o psie, tylko o nas by było.

- Nie! O psie! O tym jak jechaliśmy na pocztę po zapasowe kluczyki i on znalazł…

- No właśnie... – przerwał mi mąż, wciąż uśmiechając się na wspomnienie tamtych wakacji – Zrobiłabyś kiedyś takie kurki w śmietanie... I spróbuj to spisać. Zobaczymy jak wyjdzie. Niczym się nie przejmuj tylko pisz. Tak jakbyś to chciała opowiedzieć naszym mamom.

Nawet on! No, ale skoro tak… to co jakiś czas, po cichutku, nie mówiąc zupełnie nikomu, nawet córce i mężowi spisywałam. Czasem tak się śmiejąc, że jeszcze długo w nocy nie mogłam zasnąć. Co jak co, ale psy nam się udały!

A potem była u nas Luna. Miała inteligencję Einsteina, zwinność Houdiniego i wyobraźnię Verne, więc co rusz coś o niej pisałam na Forum. O książce dawno już zapomniałam, i nawet historyjki z przeszłości przestałam spisywać po kryjomu… Miałam przecież pełne ręce roboty Szalonym Psem Tymczasowym. Ku mojej zgrozie po którymś z wyczynów Luny znów pojawiły się głosy za książką. Tym razem zaczęła Pchełka.

- Ma taki niewinny nick, a taka zaraza! Zobacz, nie chce zapomnieć o tej książce. No jak ja mam im wytłumaczyć, że ja się bardziej nadaję na linoskoczka niż na pisarza?! – żaliłam się mężowi.

- Przemilcz to, zapomną – doradził mąż.

Próbowałam. Ale nie zapomniały. Po dwóch dniach zauważyłam że temat książki przelał się na kolejną stronę. Miałam kłopoty! Żeby tego było mało, dziewczyny wymyśliły, że jak nie książka to Blog. Wiedziałam, że na to wpadną, bo to wszystko inteligentne bestie są!! Miałam WIELKIE kłopoty!!

Pomyślałam, że muszę jakoś to ukrócić. Spróbowałam zagadać o Lunie. Nic z tego. Dyskusja nad książką/blogiem dalej się toczyła. Cholera!

- Może ja im wprost napiszę, że na liście potencjalnych autorów książek ja się plasuję na ostatnim miejscu? – zapytałam męża w akcie desperacji.

- Ja tak nie myślę. Ale napisz co chcesz.

Kompletnie mnie zbił z pantałyku. Jak to on tak nie myśli?! Przecież mnie zna! Ja NIE UMIEM NAPISAĆ KSIĄŻKI! Na wszelki wypadek, żeby się upewnić, że mam rację, zapytałam wujka Googl’a. I proszę! Rzeczywiście: pisanie książki było trudne, a znalezienie wydawcy prawie niemożliwe. Nawet Joan Rowling szukała przez rok. No i co??!! No! To po sprawie!!

Napisałam grzecznego posta, że OK, myślę nad książką (prawda to była. Myślałam. A tak dokładnie o tym, że ze mnie pisarki nie będzie), a odnośnie bloga, to nic z tego, bo ja tego nie umiem założyć (to też była prawda. Nie umiałam). No! I miałam nadzieję, że koniec tematu.

...a następnego dnia dostałam „na priv’a” maila od Cynthii: „…to ja ci tego bloga założę. Żaden problem!”

No super! 

Wytłumaczyłam Cynthii, że ja nie umiem pisać...
Ale po namyśle uznałam, że przecież taki blog może pomóc psom i Fundacji. I brak umiejętności pisarskich nie jest tu żadnym usprawiedliwieniem. Zwłaszcza, że jeśli Cynthia chciała pomóc, to jakie ja mam prawo, żeby się wykręcać. Nędzna ze mnie kreatura, leń i w ogóle beznadzieja! 

...no więc dodałam, że jak będzie Blog to ja będę na nim coś skrobać, choć nie czuję się kompetentna. I że to piękne, że Cynthia chce pomóc. Oraz, że może poszukamy więcej autorów, bo ludzie na Forum piszą świetnie, lepiej niż ja.

I tak powstał Blog. A ja padłam z wrażenia kiedy zobaczyłam, że posty o Lunie czyta po 200 i więcej osób!!! To było NIEMOŻLIWE!

Nie wszystkie historie publikowałam na Blogu. Niektóre były za długie, inne „niepedagogiczne”, a jeszcze inne zupełnie dla mnie kompromitujące. Nie chciałam też ludzi zalewać swoją pisaniną. Uznałam, że jedna historia na tydzień wystarczy. Przecież ludzie mają swoje życie, no nie?

A potem dowiedziałam się, że jestem chora. To było jak grom z jasnego nieba. Myślałam, że mam torbiel na jajniku. Potwornie bolało. Ale lekarz wyglądał na zmartwionego i wysłał mnie na TK. Po wynik pojechałam sama, choć miałam złe przeczucia. Radiolog, która robiła badanie na końcu wyszła ze swojej kanciapy. Była delikatna i miła i pogładziła mnie po ręce. Ach… Może taka jest dla wszystkich. No więc pojechałam. Otworzyłam kopertę: nie torbiel, tylko lita zmiana. 12 cm. Nacieki wielonarządowe. I zmiany w wątrobie. No i ostatnie zdanie: „obraz wskazuje na przerzuty podtorebkowe”. PRZERZUTY!!!!

Moja mama miała przerzuty. I zmarła.

Następnego tygodnia nie pamiętam dokładnie. Nic nie jadłam przez kilka dni. I zrobiłam klomb w ogrodzie. Przytulałam się do drzew. Prosiłam Słońce, żeby nie zachodziło. A potem wróciłam do mojego lekarza, błagać go, żeby mnie uratował. A on powiedział, że to nie musi być rak. NIE MUSI BYĆ RAK!!! ROZUMIECIE?!!! NIE MUSI!!!

Wróciłam do domu. Słowa lekarza powtarzałam jak mantrę. TO NIE MUSI BYĆ RAK. To przecież nie musi być rak… Powiedział, że to nie musi…

Otworzyłam komputer. Plik pt. „Książka” wpadł mi w dłonie niechcący. Zaczęłam czytać. Jakie dobre, radosne, szczęśliwe życie. Śmiałam się i płakałam równocześnie. A potem spakowałam go do pdf’a i wysłałam do 4 wydawnictw. Bo to jednak mógł być rak. Bo to nie musiał być rak. Bo oba te powody. Bo co mi tam!

Wszystko co nastąpiło potem było cudem. Najprawdziwszym. Opiszę to następnym razem, bo to długa historia. A dziś chciałam Wam przedstawić książkę.

Ma tytuł „Psy z piekła rodem” (w temacie tytułu też mam dla Was opowieść). Jest podzielona na 3 części: „Raptor”, „Inka” i „Luna”. Opowiada historie tych psów w naszym domu. I troszkę naszą domową historię przy okazji. I jest zabawna. Naprawdę. Ja się śmieję, jak ją czytam.

Składa się z… czekajcie policzę…

…z 68 historyjek. Są tak takie tytuły jak: „Park Jurajski”, „Trup pod baklonem” (to jest o małym jeżu. Żywym.), „Polowanie na bizona”,  „Basen sąsiadów”, „Rasa pierwotna”, „Sabotaż”, „Psy nie są złośliwe”, „Osobowość z >>piekłarodem<<”, no i oczywiście „Wizyta u wujostwa”, wzbogacona o fakty znane dotąd tylko nielicznej garstce uczestników tamtych wydarzeń. A na końcu 4 przepisy na pyszności, które piecze się bardzo łatwo, zawsze się udają, i bardzo smakują nie tylko ludziom, ale i psom ras pierwotnych. Nie… WSZYSTKIM PSOM.

…A jeszcze bardziej na końcu jest przepiękne „Posłowie” napisane przez Elę Łukaszek z FAM. Przy którym się poryczałam.

Książka jest już w przedsprzedaży, można sobie obejrzeć i poczytać o czym traktuje. Podam linki, choć się trochę obawiam, że potraktujecie to jak reklamę. Ale…

TO JEST WASZA WINA TA KSIĄŻKA.

Więc teraz reklamacji nie przyjmuję!

http://merlin.pl/Psy-z-piekla-rodem_Joanna-Sedzikowska/browse/product/1,1075413.html?place=suggest

http://www.empik.com/psy-z-piekla-rodem-sedzikowska-joanna,p1052682972,ksiazka-p

http://nowy.selkar.pl/psy-z-piekla-rodem