PAKO - the terrorist.

Pako – the terrorist

Historia Pako zaczęła się od tego, że pewnego dnia, gdy pojechaliśmy do schroniska po psa, okazało się, że po tego po którego jechaliśmy, z zakupioną wcześniej  skórzaną obrożą, przyjechali wcześniej inni kosmici i go zaadoptowali.

Z jednej strony się człowiek cieszy, z drugiej czuje w sercu uczucie żalu.

Postanowiliśmy poszukać naszego psa – niekoniecznie malamuta, choć w schronisku miał być właśnie malamut i oczywiście wpisaliśmy w wyszukiwarce malamuty do adopcji.

Wyświetlił się Bolek. Szczeniak malamut z dziurą w głowie, bo ktoś był na tyle beznadziejny, że atak na szczeniaka uznał za prawidłowe postępowanie.

Bolek złapał za serce, zapadła decyzja. Adoptujemy.

I co i znowu nic z tego, bo Bolek zarezerwowany.

Jakież było nasze rozczarowanie.

Ale okazało się, że do wzięcia jest brat Bolka – Pako.

Na zdjęciach mała kulka z ostrymi ząbkami. Śliczny, ale czy serce ruszyło ?

Ruszyło, a jakże.

Parę formalności, wizyta kuratora ds. spraw zwierząt (wizyta przedadopcyjna z fundacji), podróż do Poznania i Pako wylądował u kosmitów w Zielonej Górze.

I się zaczęło.

Pięknie wyremontowane mieszkanie zostało zrujnowane (pogryzione wszystkie nowe futryny i drzwi, nadgryzione nogi od kanapy, zjedzone 2 torebki kosmitki, co przyjście z pracy – wszystkie rzeczy z otwieranej nosem szafy pożarte, 10 posłań zlikwidowanych – rozgryzionych w drobny mak, w 2 tygodniu wizyta u weterynarza, bo potwór pożarł szczotkę do włosów i nie wiadomo było czy wszystkie elementy wypluł, ugotowana pulpa osłonowa, śpiewanie sąsiadom, pogryziona rękojeść noża, upgredowany dekoder – poprzez odgryzienie osłonki z przodu itd. itp.) a nasze umiejętności wychowawcze poddane w wątpliwość.

Po kilku historiach kosmici nauczeni doświadczeniem przewidując ruchy Pakistana chowali wszystko, zamykali szafy na plaster, torebki kładli wyłącznie na wysokiej półce, odwiedzali psa w trakcie pracy, chowali noże i inne niebezpieczne szczotki.  

A tymczasem życie osobiste…

Życie osobiste zostało ograniczone do znajomych z psami, bo Pako, zgodnie z poleceniem pewnej fundacji, która reklamacji nie przyjmuje, nakazała 2 godzinne spacery dziennie, czego kosmici do dziś przestrzegają.

I tak od 3 lat nie było dnia, ażeby Pako nie poszedł, na spacer, rower z kosmitą tatą, rower z dziadkiem, spacer z kumpelką Roxy, Happy, Diuną, Chesterem zwanym Czesiem, Flotą i całą masą innych ogoniastych, wyjechał do Poznania na wybieg, nad wszelkie okolicznie  jeziora i stawy, morza, góry, Niemcy, Chorwację itd.

Każdy wyjazd planowany pod psa, czy można z psem, czy pies będzie zadowolony z miejsca, czy będzie miał co robić, żeby zobaczył puszczę, czy nie będzie za gorąco, niech popływa w morzu, czy można go zabrać na prom, czy trzeba dodatkowe szczepienia, kupiłeś apteczkę, masz miskę i jedzenie oraz zabawki, wziąłeś kocyk, masz jego posłanie, trzeba kupić nowy pas i 10 parę szelek bo zeżarł poprzednie, a wcześniej 8 par pękło, a z 9 wysunął się przy koniach i one wierzgały, a jeźdźcy nie byli zadowoleni, co będzie jak nam zwieje, a tak przecież to wyspa, a jak pogoni za żubrem, pamiętaj o szczotce do czesania itd.

Jeżeli chodzi o jedzenie…

Zjesz coś piesku, kupiliśmy 5 rodzajów karmy, 4 light żebyś dbał o kondycję po kastracji i 5 zwykła, też ci się coś od życia należy.

Wołowina na surowo nie, gotowana nie, serduszka nie, wieprzowina nie, jagnięcina nie, ryby nie, tuńczyk – też ryba, ale też nie.

U babci jałowcową sucha nie, sardynka nie.

Metodą prób i błędów – Pako postanowił:

- pierś z kurczaka gotowana z dodatkiem kostki rosołowej – ewentualnie zjem, ale musicie być wtedy w domu,  

 - chrupki (psia sucha karma) zjem, ale wyłącznie z ręki, czyli też musicie być w domu,

- rogal, suchy wyłącznie z ręki od dziadka, z masłem zjem i od Was.

Poza tym, normalny pies…

 Jak kosmita przychodzi do domu to pies się cieszy.

Pies się cieszy, ale malamut Pako różnie.

 – jeżeli otworzy oko i zauważy, że kosmita wszedł – to można liczyć na przeciągnięcie i przewalenie na drugi bok,

                - jak człowiek podejdzie bez słowa, a on ma dalej otwarte oko, to wówczas można liczyć na jedno machnięcie ogonem,

                - jak człowiek podejdzie ze słowem to są 2 machnięcia ogonem, złożone uszy, ziewnięcie i kontynuacja spania.

Niektórzy uważają, że Pako jest „autystyczny”.

Nie myślą tak, Ci którzy widzieli, naszego będącego we własnych świecie czworonoga w lesie, gdy po tym jak pękła smycz, (bo pewien smok pociągowy zobaczył sarnę), jak gna przez knieje w bliżej nieokreślonym kierunku.

Ileśmy się go naszukali, jak zrywał coraz to mocniejsze uprzęże, aleśmy się napłakali.

Historia zawsze kończy się tak samo.

 Pako odnaleziony, zadowolony leży z wywalonym jęzorem i chłodzi się w kałuży, a nam kamień z serca  i luźniej w portfelu, bo nowe, jeszcze mocniejsze szelki w drodze.  

A wyrywanie rąk, za czasów sprzed kantara.

Bo moje spacery można podzielić na 2 ery – przed kantarem, era krwi, potu i łez oraz era po kantarze – era spokoju i harmonii.

Ktoś może zadać pytanie – Biorąc powyższe pod uwagę czy jesteście zadowoleni z posiadania tego psa?

Odpowiedź:

- Pako to miłość naszego życia.

Zmienił wszystko, nas, naszą całą rodzinę, nasz sposób patrzenia na świat, naszych znajomych.

Zdyscyplinował, uczynił odpowiedzialnym, zorganizowanym, pozwolił wyluzować i zapomnieć na chwilę od szarości dnia codziennego.

Dał miłość, poczucie sensu życia i spełnienia.

Poznał z nowymi psami, zaczarował dziadka i wszystkich ludzi których spotyka na swojej drodze.

 Ma więcej klików niż pewien Borys w pewnej reklamie, bowiem nie da się obok niego przejść obojętnie.

Przez te trzy lata zdarzył się jeden, chyba nie do końca pochlebny komentarz osiedlowy:

„Patrz jaki podobny do tego, który zagryzł to dziecko”.

Ale trochę jego komplementów i na kosmitkę spłynęło, gdy pewnego razu spacerując przed pracą usłyszała komentarz budowlanych „ Ale ładny pies”, a po chwili „ i Pani też”.

Spowodował, że chce się wracać do domu, patrzeć jak zasypia, jak leci z rozwianą grzywą na wybiegu i szuka dziury w ogrodzeniu, karmić, pielęgnować, prowadzić na odwiedziny do szynszyla u weterynarza.

I wtedy się wie, że życie ma sens.