smutny alaskański raj i bardzo dłuuuuuuga wycieczka

Wiecie, że w alaskańskim raju czasem jest smutno? Zdarza się to bardzo rzadko, ale nam się zdarzyło. Odkąd trafiłem  tutaj wielkim ptaszyskiem  to miałem i mame i tatę. Bywało, że mama mówiła do mnie, że powinienem być ciuchotko bo tata jest zmęczony i odpoczywa albo śpi. Byłem bardzo grzecznym Bajerkiem.  Czasem też jechali razem w miejsce, które nazywali szpitalem. Czasem byli tam oboje bardzo długo, zdażyło się, że zostawałem sam na noc. Tylko nie myślcie, że się bałem….o nie!!! Mama zawsze spacerowała ze mną wcześniej bardzo długo,potem dostawałem zawsze coś dobrego do jedzenia i jak pojechali już to spałem do samego rana, kiedy to oboje -albo sama mama, pojawiali się w domu.

Mama mi smutniała…Wiecie jak to jest źle jak człowieczka smutnieje? Spacery nie są takie fajne, plaża też nie jest już taka fajna, nawet piłka już nie jest fajna. Starałem się rozbawić moją człowieczkę. Wystarczyło, że na mnie spojrzała a ja machałem ogonem i biegłem do mamy przytulić się do niej.  Często to pomagało. Widywałem tatę coraz mniej. Dwadzieścia cztery dni po tym jak przyjechałem tu z mamą ona wróciła ze szpitala i powiedziała, że nie mam już taty, że mamy oboje teraz Anioła w niebie. Nie wiem co to Anioł w niebie, ale to brzmi dobrze i ten Anioł chyba pomaga człowiekom.  Mama była bardzo smutna, czasem zapominała zakluczyc dom jak wychodziliśmy na spacer, nie jeździliśmy już nigdzie autem, to dobrze, bo ja nie lubię ciągle tego pudełka co w aucie jest a ja muszę w nim podróżować. Musiałem też pilnować aby mama nie zapomniała jeść. Ja zawsze miałem jedzonko na czas. Dostawałem też smaczki jak wcześniej. Moja mama tylko zapominała o sobie.

Spacerowaliśmy dużo, a  spacery te były mega długie, czasem za długie bo w więźniu nie ma prawie spacerów i nie byłem przyzwyczajony do takiego spacerowania. Dzielnie jednak dreptałem łapka za łapką, potem w domu zmęczony spałem blisko mamy. Mieliśmy w tym czasie dużo gości, nie byliśmy wcale sami z mamą. Spała u nas ciocia Kasia, czasem z wujkiem Konradem. Potem przyjechała ciocia Karolina.

Po jakimś czasie wszyscy pojechali i zostałem z moja człowieczką sam. Chodziłem za nią wszędzie po mieszkaniu i sprawdzałem czy może uśmiechnie się do mnie. Po jakimś czasie zaczęliśmy jeździć autem nad morze i nad jeziorko, gdzie wodę można pić bo słona nie jest. Mama znalazła też takie fajne miejsce gdzie mogłem biegać bez smyczy. Trochę niefajne to miejsce bo naokoło płot jest i nie można dalej pobiegać. Ale woda jest…tylko też słona…bleeee. Wiecie jak fajnie się  biega bez smyczy? Można biegać za piłką albo biegać z innym psiakiem albo biegać za piłką albo kopać doły albo biegać za piłką.

Pewnego dnia mama pakowała dużo rzeczy do auta. Bałem się, że jedzie gdzieś na długo beze mnie…A tu niespodzianka moje jedzonko i miski i piłki i kocyk też zapakowane. Jedziemy na wycieczkę!!!! Długą wycieczkę. Ja bardzo lubię wycieczki, nie lubię tylko pudełka w aucie. Trudno. Wycieczki są  fajniejsze jak pudełko, a ja chciałem  jechać. Kurcze tylko ja nie wiedziałem, że będę tak długo jechał na tą wycieczkę. Po jakiś 3 godzinach się zatrzymaliśmy na spacer. Był tam las i jeziorko z mostkiem. Fajnie się spacerowało, ale mama powiedziała, że jeszcze trochę podróży nas czeka. Hmmm trochę to trochę, a tu było bardzo długo!!! W końcu po ośmiu godzinach dojechaliśmy na miejsce. Miasto, wielkie miasto i ciocia Karolina przyszła nas przywitać. Powiedziała  „witajcie w Oslo”. Nie wiem co to jest „w Oslo” ale tu było trochę inaczej jak u nas w domu. Poszlismy do mieszkania a tam niespodzianka kolejna….dużo człowieków!!! Wszyscy mnie głaskali i drapali i mówili jaki to jestem fajny…nooo pewnie, że jestem!!! Była tam też w odwiedzinach inna ciocia Kasia i był wujek Marek i wujek Kuba. Podobało mi się bo dostawałem duuużo drapek przez caly pobyt w Oslo.

Następnego dnia poszliśmy zwiedzać… Wiecie jakie to wielkie miasto jest!!! To taki inny raj jest. Strasznie podobało mi się jak podchodziłem do innych człowieków od tyłu i od razu głowę wsuwałem pod ich dłonie. Czasem tylko się lękali. Zwykle drapali, robili sobie ze mną zdjęcia. Niektórzy pytali  jak mam na imię. I mnie wołali…często jakoś im tak dziwnie wychodziło.  Chodziliśmy na spacery w różne fajne miejsca wieczorami bo w dzień było tam baaardzo gorąco. Inaczej jak u nas w domu. Było fajnie.

Czujecie to bo to wikingowa stolica jest. Stolica mojego alaskańskiego raju gdzie mieszka ciocia Karolina i wujkowie Marek i Kuba.

Ps. Następnym razem opowiem Wam historię o psie, który jeździł metrem….a to o mnie będzie!

Ps 2. Słowo od mamy:

Bajer trafił do mnie w bardzo trudnym  dla mnie czasie. Czasie, w którym choroba mojego narzeczonego odbierała mu życie, a z nim i część mojego.

 W styczniu pożegnałam adoptowanego malmauta Mańka i tylko obserwowałam malamuty do adopcji z FAMu… do czasu, kiedy trafiłam na wątek Bajera, oddanego po dwóch latach z adopcji. Koniec…wpadłam jak śliwka w kompot. Jest takie powiedzonko, że jak miało się psa północy  to albo więcej nie popełni się tego błędu albo będzie się miało całe ich stado….

Moja przyjaciółka Lidka mówi, że „nic nie dzieję się bez przyczyny” ….i ma rację!!! Bajer był mi pisany, aby ten trudny czas przed i po śmierci Jone wypełnić uśmiechniętym pyskiem, wiecznie merdającym ogonem, pogoniami za piłkami w domu i na spacerach ( to mój pierwszy pies, który sam potrafi się bawić piłką i być wielce zdziwiony kiedy ona zginie z pola jego widzenia, np. pod jego łapami) wszędobylską sierścią i małymi kawałkami kości,  na które za każdym tylko razem kiedy to możliwe nadeptuję no i w końcu bycie moim cieniem .

Dziękuję Wam moje kochane fundacyjne kobietki za możliwość adopcji Bajera!!!! I za ciepłe słowa po śmierci Jone.

Dziekuję również przyjaciołom Kasi i Konradowi, siostrze Karolinie i jej narzeczonemu Markowi oraz Lidzi.